یک فنجان دوست داشتن، مهمان من ..

حتی وقتی هم که در حال باختنی، لبخند بزن. بگذار برنده ی میدان با خفت بِبَرد (:

 ترسناک تر از خود ِ ناامیدی، ترس از ناامید شدن است. ترس از شرمنده شدن پیش خویشتن و ترس از به هم ریختن معادلات ذهنی که روز ها با آن زندگی کردی! باور کن...

هر روز با خودت تکرار کن: زمانی به رویاهایت می رسی که باورش داشته باشی. زمانی باورش داری که خودت و توانایی هایت را باور کنی، و زمانی خودت را باور می کنی که شروع به تلاش کنی. هر روز با خودت تکرار کن و این جمله های انرژی مثبت الکی را که فقط می گویند: «رویایت را باور کن» را باور نکن. رویایت زمانی می شود باورت که تلاش کنی، بی تلاش مثل این است که زمینت را بیل بزنی و آماده کنی، اما دانه ای که باید در آن بیندازی را فراموش کنی!

آدم ها، وقتی دلشان می‌گیرد و کسی را ندارند برای حرف زدن، تازه آنجاست که می فهمند در این دنیای بزرگ، چقدر تنهایند ...

مرد های متفاوت، شیوه های متفاوتی هم برای دوستت دارم گفتن دارند. یکی در چشمانت زل می زند و می گوید دوستت دارم، یکی چشم هایش را از صورتت بر نمی دارد تا نشان دهد که دوستت دارد. یکی هم وقتی که می بیند حوصله ی ظرف شستنت نیست، می رود سراغ ظرف های در سینک آشپزخانه و بی آن که صدایی از او درآید، با کارهاش فریاد می زند که خیلی دوستت دارد.

اگر دلیل خوشحالی آدم ها را نمی فهمیم، لطفا با بادی به غبغب، نیاییم بزنیم توی برجکشان! چون آدم ها برای خوشحالی هایشان یا دلایل قانع کننده ای برای خودشان دارند ؛ یا جز این راه، چیز دیگری برای خوشحالی و عرضه ندارند...

- هنوز بهش فکر می کنی؟

+ همیشه بهش فکر می کردم ...

- چرا؟

+ آخه یه جوری که هیچکس دوستم نداشت، دوستم داشت ...